Iets met radeloosheid
Men zegt dat slapen je goed kan doen. Men zegt dat je van thee drinken beter slaapt en men zegt dat een blokje om rust geeft. Precies wat mijn plan ook is, zodra ik de conclusie heb getrokken dat ik met een hoofd vol als nu weet dat ik straks naar het plafond lig te staren. Ik houd helemaal niet van thee, maar toch schenk ik om 11 uur ’s avonds een kopje in. Chai, vanwege allerlei superfood redenen. Goed voor je humeur, ofzo. Ach, voor mij smaakt iedere thee hetzelfde: slootwater. Een uur later trek ik mijn schoenen aan en stap ik de duisternis in. De straatlantaarn tegenover mijn huis brandt, maar verder is er geen levend wezen te bekennen en dat is precies waar ik op hoopte. Ik begin te lopen, terwijl de Foo Fighters agressief in mijn oren schreeuwen. Na 5 minuten trek ik mijn tweede conclusie van de avond: mijn hoofd moet rust hebben. Sorry, Dave. Je stem is heilig voor me, maar nu kan ik het even niet gebruiken. Ik maak het goed met je, beloofd. Ergens in de nacht leg ik mijn hoofd thuis op m’n kussen, in de hoop dat ik onbewust slaap heb opgewekt door grootmoeders tips op te volgen.
Om 9 uur word ik weer wakker. Laat, voor mijn doen. Ik ben nooit zo’n uitslaper. Ik hoopte dat mijn rusteloze, overactieve brein onderhand gekalmeerd zou zijn, maar niets in minder waar. Het verhaal in mijn hoofd gaat door vanaf het moment waar ik me gisteravond nog bij bewustzijn was. Ik draai me op mijn rug en begroet het plafond. Hoi. Waarom tolt mijn hoofd zo? Weet jij het? Ben ik bang voor mijn eigen gevoelens, iets bekends of juist iets vreemds? Ik weet het ook allemaal niet, maar dat weet ik nooit. Dat is wat iedereen menselijk maakt, toch? Radeloosheid. Het leven zou ook te simpel zijn als we altijd alles maar zouden weten. Ik sluit m’n ogen en herhaal die zin een aantal keer voor mezelf. Ik rol m’n bed uit, stap in mijn pantoffels en rek me uit. Iets wat ik wel weet: ik ga straks heerlijk lunchen met mijn allerbeste maatje. Iemand die beter op dit vlak is dan ik en die mij bijna beter kent dan ikzelf. Hij probeert me al jarenlang iets bij te spijkeren, maar radeloosheid zal altijd onderdeel blijven. Even een praatpaal met advies, in plaats van mijn altijd oppervlakkige plafond. Maar dat is niet erg. Dat houdt me menselijk. En vrienden vullen elkaar aan, toch?